ಅಸಂಬದ್ಧ ಯೋಚನೆಗಳು

ನನ್ನೊಳಗಿನ ಮನಸೇಂಬ ಭ್ರಮೆಗೆ. 

ಮನಸು ಎಂಬುದೊಂದು ಇದೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯೇ ಇಲ್ಲದೆ ಬದುಕಿದವಳು ನಾನು. ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಕಿವಿಯಾಗಿದ್ದಕ್ಕಿಂತ ನಾನು ನನ್ನನ್ನೇ ಕಂಡಿದ್ದು ಕೇಳಿದ್ದು ಜಾಸ್ತಿ. ಈ ಅಭಿಸಾರಿಕೆಯೂ ಅದರಲ್ಲೇ ಒಂದು. 

ಕಾಲು ಇಟ್ಟಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬಣ್ಣದ ಹೂವುಗಳ ನಗುವೇ, ನಾನೆೇ...  ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಯಾವುದನ್ನೂ ನೋಡಲಾರೆ.  ಸುಮ್ಮನೆ ನಿಂತಲ್ಲೇ ನಿಂತು ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಒಂದು ಕಡೆ ಧಾನ್ಯಸ್ತ ಸ್ಥಿತಿ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಬುಧವಾರದ ಸಂತೆಯ ಗಲಿಬಿಲಿ ಮನದಲ್ಲಿ. ಈ ಮಹಾನಗರಿಯಲ್ಲಿ ಸೋತೆನಾ ಗೆದ್ದೆನಾ? ಸೋತದ್ದಾದರೆ ಏನನ್ನು? ಗೆಲುವು ಎಂದರೇನು? ಜಾಸ್ತಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಈ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ ಚಿನ್ಹೆಗಳೇ.. !

ಬರೆದದ್ದು ಎಲ್ಲವು ಒಂದೇ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಗೆಲುವ ಹುಡುಕುವ ಹುಂಬು ಮನಸಿಗೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ರೀತಿ. ನನ್ನ ಸಮಾಧಾನಿಸುವ ಹೊಸ ತಂತ್ರ ಕಂಡೆ ಇಲ್ಲ ನಂಗೆ. ಹಳೆಯ ತಂತ್ರಗಳು ಮನಸಿಗೂ ಬೇಸರ ತಂದಿದೆ. ಆದರೂ ಇದು ನನಗಾಗಿಯೇ ತಾನೇ?  ನನ್ನ ಖುಷಿಯ ಖಜಾನೆಯ ಕೀಲಿ ಕೈ ನನ್ನ ಬಳಿಯೇ ಅಲ್ಲವಾ ಇರುವುದು. 

ಇನ್ನು ಕ್ಷಮೆ ಮತ್ತು ಸೋಲುವುದು ಎಂಬುದು, ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಮತ್ತು ದುರಭಿಮಾನ ಎರಡನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡ ತೀರಾ ಪರಿಚಿತ ಭಾವ. ಯಾರನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸಬೇಕು. ಯಾರಿಗೆ ಸೋಲಬೇಕು? ಕ್ಷಮಿಸುವುದರಿಂದಲೇ ನಾನು ಸೋತದ್ದಾ? ಅಥವಾ ಸೋತಿದ್ದಕ್ಕೇ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ!! 
ಆದರೆ, ಎಷ್ಟು ದಿನ ಇದೆಲ್ಲ ನಾನೇನು ಅಮೃತವ ಕುಡಿದು ಬಂದಿಲ್ಲ.  ಸೋತರೂ, ಗೆಲುವು ಸಿಕ್ಕಿತೆಂದರೆ ಸೋಲನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ತಬ್ಬಿಬಿಡುವ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧಗಳಲ್ಲಿನ ಸೋಲು ಸಾವಿಗಿಂತ ಶ್ರೇಷ್ಠವಾದದ್ದಲ್ಲವಾ? ಇರುವ ನಾಲ್ಕು ದಿನ ಎಲ್ಲರೂ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಅಹಂನ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಬದುಕಿಬಿಡಲೇ? 

ಹೊಸದೊಂದು ದಾರಿ ಹುಡುಕಿ ಹೊರಟಿದ್ದೇನೆ. ಅಭಿಸಾರಿಕೆ ನಾನು ನನ್ನ ಕನಸಿಗೆ ಎಂದೂ ಕೊನೆಯಿಲ್ಲ ಏನೇ ಸಿಕ್ಕಿದರೂ ಅದು ಬರಿಯ ಒಂದು ದಾರಿಯ ತಿರುವು ಅಥವಾ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಅಷ್ಟೇ. ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳಿರಬಾರದಂತೆ ಬದುಕಿನಿಂದ. ನಂಬಿಕೆ, ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳಿಲ್ಲದೇ ನೀನೇನು ಆಗಲು ಹೊರಟಿದ್ದು? ಹುಚ್ಚಿಯಂತೆ ಕನಸಕಟ್ಟು ಹತ್ತರಲ್ಲಿ ಒಂದಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಸಾವಿರದಲ್ಲೊಂದು ನಿಜವಾದೀತು. 

ನಿಲ್ಲಬಾರದೆಂದೇ ನಡೆಯ ಹೊರಟವಳು ನೀನು ನಿಂಗ್ಯಾವ ದಾರಿಯ ಹಂಗು. ನಡೆಯುವುದಷ್ಟೇ ನಿನ್ನ ಕೆಲಸ, ಗಮ್ಯದ ಬಯಕೆಬೇಡ.  ಗೆಲುವಿನ ದಿನಗಳ ಲೆಕ್ಕಬೇಡ, ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಾದರೆ ಅಹಂ ಭಾವ ನಿನ್ನ ಕಾಡೀತು.  

ಎಲ್ಲರ ಬದುಕೂ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕವಾಗಬಹುದು ಆದರೆ ಬದುಕುವುದು ಹೇಗೆಂದು ಯಾರೂ ಪುಸ್ತಕ ಬರೆಯಲಾರರೆನೋ. ನೀನೇ ನಿನ್ನ ಬದುಕ ಹಾಳೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆದುಕೊ ನಿನ್ನ ಬದುಕೆಂದರೆ ಹೀಗೆಂದು. ಯಾರೋ ಓದಲಿ ಎಂಬ ಹುಚ್ಚು ಬೇಡ. ಬರೆದಮೇಲೆ ನಿಂಗೆ ಆಗುವುದೇನಿದೆ? 

ಯಾರೋ ನೀನೆಂದರೆ ಹೀಗೆಂದು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲು ಬಂದರೆ ಸುಮ್ಮನೆ ನಕ್ಕುಬಿಡು ಬೇರೆಯವರ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವವ ನಾನೇನೆಂದು ಯಾವತ್ತೂ ಯೋಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ತನ್ನನ್ನೇ ಅರಿಯದವನಿಗೆ ಬೇರೆಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವ ಯೋಗ್ಯತೆ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂದೀತು.